|
Tweet |
“Kur’an-ı Kerim, Hac Suresi 40. ayetinde açıkça anlatıyor:
‘O kişilerdir onlar ki ancak Rabbimiz Allah’tır dediklerinden dolayı haksız olarak yurtlarından çıkarıldılar. Eğer Allah, insanların bir kısmını bir kısmı ile defetmeseydi, içlerinde Allah adının çok anıldığı manastırlar da yıkılırdı, havralar da, kiliseler de, mescitler de. Allah kendisine yardım edene mutlaka yardım eder; şüphe yok ki Allah, kuvvetlidir, üstündür.’
Görülüyor ki, son peygamber Hz. Muhammed önceki peygamberlerin vahiy ile anlattığı dini reddetmemiş, aksine onun temellerini (tevhid inancını) korumuştur. Yanlış eklemeleri kaldırmış, bazı yasakları hafifletmiş, dini insanlara kolaylaştırmıştır. Şirk, inkâr ve zulme karşı durmuş; semavi olmayan inançlara dahi zulüm olmadıkça savaş açmamıştır.
Peygamberimiz, kendisine zulmedilmedikçe kimseye saldırmamış, sadece savunma amacıyla savaşmıştır. Mekke’de zulme uğramasaydı, tüm insanlığa barış içinde seslenip sakin bir şekilde dünyaya veda edecekti. Ancak zulüm devam edince savaş hukukunu belirlemiş, savunma amaçlı mücadeleye girişmiştir. En güçlü olduğu dönemde Mekke’yi fethettiğinde ise halka dokunmamış, aman dileyenleri bağışlamıştır.
Roma ve Pers gibi zalim imparatorlukları hedef göstermesinin nedeni de onların insanlığa yaptığı zulümdür. Dolayısıyla peygamberin mücadelesi, zulme karşı adaletin ve hakkın yanında yer alma mücadelesidir.
Sonuç olarak Hz. Muhammed, insanlığa zulüm etmeyen hiçbir inanca savaş açmamış, sadece hakkı söylemek ve zulme karşı durmak için mücadele etmiştir. Bu yaklaşım, ‘Yurtta sulh, cihanda sulh’ ilkesinin de temelini oluşturur. Mustafa Kemal Atatürk’ün bu sözü, aynı tarihi ve dini anlayışın yansımasıdır.”
